من‌ غلامحسين‌ بيگدلي‌ فرزند فتح اله خان‌ بيگدلي‌ به‌ تاريخ‌ 24 اسفند 1297 خورشيدي‌ در تهران‌ به‌ دنيا آمدم‌.اصل‌ و نسبم‌ به‌ ايل‌ كهنسال‌ و ديرپاي‌ ايل‌ واويماق‌ جليل‌ بيگدلي‌ مي‌رسد كه‌ در ميانشان‌ قهرمانان‌ شمشير وصاحبان‌ عدل‌ و داد و دين‌ و دانش‌ بسيار بوده‌اند كه‌ در طول‌ تاريخ‌ خدمات‌ جانبازانه‌ و سرافرازانه‌يي‌ به‌ ايران‌ عزيزنموده‌اند.
اين‌ قوم‌ نژادا ترك، مسقط الرسشان آسیای میانه، جبال‌ آلقاي‌ و قره‌قوروم‌ بود. در سال 395 هجري‌ قمري‌ برابر با 1004 ميلادي‌ از آن‌ حدود به‌ غرب‌ مهاجرت‌ كردند و در فلات‌ ايران‌ ساكن‌ شدند.تا آنجا كه‌ نام‌ و خدمات‌ شماري‌ از آنان‌ را در تواريخ‌ به‌ ويژه‌ در تاريخ‌ عالم‌آراي‌ عباسي و تاریخ پنج جلدی بیگدلی به قلم آورده ایم. مي‌توان‌ گفت‌ كه‌ خط‌ سير هزار ساله‌ اين‌ ايل، خدمت‌ به‌ مردم‌ و دفاع‌ از استقلال‌ وتماميت‌ ارضي‌ اين‌ سرزمين‌ بوده‌ است. مخصوصاً در طول‌ 243 سال‌ حاكميت‌ خاندان‌ جليل‌ و سلسله‌ نبيل‌ صفويه‌ خدمات‌ شاياني‌ به‌ كشور عزيزم‌ ايران‌نموده‌اند.من‌ از پائيز 1305 خورشيدي‌ تحصيلاتم‌ را از كلاس‌ تهيه‌ي‌ (آمادگي‌) و دبيرستان‌ نظام‌ كه‌ مدرسه‌ ابتدايي‌ نظام‌كل‌ قشوي‌ ايران‌ ناميده‌ مي‌شد شروع‌ كردم. درست ‌ 15 سال‌ تمام‌ طول‌ كشيد تا دبستان‌ و دبيرستان‌ نظام‌ و دانشكده‌ افسري‌ را به‌ طور پيوسته‌ و با رتبه‌ي‌ ممتازشاگرد اولي‌ به‌ پايان‌ بردم‌ و به‌ درجه‌ي‌ ستوان‌ دومي‌ نايل‌ آمده‌ام.  از اينكه‌ از ممتاز بودنم‌ در دوران‌ تحصيل‌ گفتم‌، خداي‌ نخواسته‌ منظورم‌ خودستايي‌ نيست‌،بلكه‌ مي‌خواهم‌ بگويم‌ كه‌از آغاز فكرم‌ براي‌ درك‌ مسايل‌ و مطالب‌ علمي‌ آماده‌ بود و اين‌ فكر هميشه‌ مرا به‌ تفكر براي‌ تعالي‌ و سربلندي‌ ملت‌ايران‌ سوق‌ مي‌داد. من‌ از ابتدا شيفته‌ي‌ مردم‌ بودم‌ و هنوز هم‌ هستم‌.وضعيت‌  خانوادگي‌ من‌  از يك‌ سو با زندگي‌ مجلل‌ دربار آميخته‌ بود.در دوران‌ تحصيل‌ با فرزندان‌ رضاشاه‌ و اشراف همكلاس‌ بودم‌. افراط‌ و تفريط‌ فرزندان‌ ملاكين‌ و بي‌بند و باريهاي‌ بالانشينان‌ را مي‌ديدم. از سوي‌ ديگر با زندگي‌ پرمحروميت‌، نكبت‌بار و برده‌وار كشاورزان‌ و كارگران‌ كشورم‌ از نزديك‌ آشنايي‌ داشتم‌ واوضاع‌ پريشان‌ آنان‌ را مي‌ديدم‌ و لمس‌ مي‌كردم‌. مي‌ديدم‌ كه‌ زندگي‌ بسياري‌ از مردم‌، ده‌ها بار سخت‌تر از بردگان‌ قرون‌وسطي‌ است‌.
در سال‌ 1279 در تهران‌ متولد شدم‌. 15 سال‌ درس‌ نظام‌ خواندم‌ و در مرداد 1320 ستوان‌ دوم‌ شده‌م‌. درآن‌ زمان‌ اشراف‌ نماد بزرگي‌ و مظهري‌ براي‌ جنايت‌ و خيانت‌ بودند و من‌ با مشاهده‌ي‌ مظالم‌ حكمرانان‌ كشور و با خدعه‌و تلفيقات‌ مزدورانه‌ آذر و اسكنداني‌ وارد حزب‌ توده‌ شدم‌. به‌ همين‌ دليل ‌ 6 ماه‌ در باشگاه‌ افسران‌ كرمان‌ بازداشت‌ بودم. به مناسبت تشکیل دسته های چریک و قیام مسلحانه ی پدرم فتع اله خان بیگدلی و پدر زنم یدالله خان بیگدلی اسلحه دار باشی بر علیه متجاسرین با دولت برای جنگیدن با متجاسرین و راندن غلام یحیی و فداییان از خطه خمسه و زنجان مرا با 400 نفر مسلح به نبرد آنها فرستاد.ولي‌ من‌ جاهلانه‌ نزد خودي‌ها نرفتم‌ و نزد فداييان‌ رفتم‌.نزيك‌ يك‌ سال‌ در ارتش‌ آذربایجان(خلق‌ قشونداری - ارتش‌ قزلباش‌) با درجه‌ي‌ سرواني‌ فرمانده‌ گردان‌ و سپس‌معاون‌ آموزشگاه‌ افسري‌ شدم. در اين‌ مدت‌ مأمورين‌ خشن‌ سيد جعفر پيشه‌وري‌ دو بار مرا گرفتند و مي‌خواستند اعدامم‌ كنند كه‌ خوشبختانه‌ هر دوبار به‌ واسطه‌ي‌ ژنرال‌ محمود پناهان‌ كه‌ دوست‌ ديرين‌ خانواده‌مان‌ بود از مرگ‌ حتمي‌ نجات‌ يافتم. در 21 آذر 1325 در معیت مهاجران و از جمله‌ پیشه‌وري‌ به‌ جمهوري‌ آذربايجان‌ شوروي‌ پناهنده‌ شدم‌ و مدت 33 سال با هزاران‌ درد بي‌درمان‌ روبه‌رو شدم. هفت‌ سال‌ و هشت‌ ماه‌ در منطقه‌ي‌ مرگ‌خیز كالیما زنداني‌ بودم‌.
با مرگ استالین آزاد شده و به باکو آمدم و طی 26 سال اقامت در باکو مدارج عالی تحصیلی را گذراندم. پس‌ از دانشكده‌ دكترا وبعد فوق‌ دكترا مدافعه‌ گرفتم‌ و پروفسور، آكادميسين‌ و كارمند ارشد علمي‌ از باكو و مسكو شدم و اكنون‌ من‌ پروفسور ودكترا در ادبيات‌ هستم. در این چند دهه که در باکو بودم 17 جلد کتاب و بیش از 150 مقاله علمی به زبانهای مختلف نوشتم و به عضویت شوراي‌ عالي‌ علمي‌ جمهوري‌ آذربايجان‌ انتخاب‌ شدم (و.ا.ک) و هنوز هم میباشم. دوري‌ از وطن‌ موجب‌ شد كه‌ دل‌ به‌ دريا بزنم‌ و با تلاشهاي‌ فراوان‌ از چنگ‌ مأمورين کا.گ.ب (سرویس امنیتی شوروی) خلاص‌ شدم‌ و به‌ كشور عزيزم‌ ايران‌ برگشتم. به‌ دليل‌ كهولت‌ سن‌ بازنشسته‌ام‌ و با نوشتن‌ خود را مشغول‌ داشتم.
پس از بازگشتم به ایران در 17 مرداد 1358 دو سال‌ استاد دانشكده‌ي‌ ادبيات‌ فارسي‌ دانشگاه‌ تهران‌ و همچنين‌دانشگاه‌ ابوريحان‌ بيروني‌ بودم. با تعطيلي‌ موقت‌ و ضروري‌ دانشگاه‌ها به‌ عنوان‌ مترجم‌ و مشاور به‌ ستاد شوراي‌ عالي‌ انقلاب‌ فرهنگي‌ منتقل‌گرديدم. يك‌ سال‌ و نيم‌ بعد براي‌ بار سوم‌ دچار حمله‌ قلبي شدم‌ و از ارايه‌ي‌  كار اداري‌ باز ماندم. از زمانی که به ایران برگشتم 20 جلد کتاب و 150 مقاله نوشتم و آخرین کتابی که در دست دارم تاریخ شعرای بیگدلی است که بیش از 70 شاعر را شامل می شود.